جمهوری اسلامی ایران در حالی وارد برجام شده که اولا همزمان در دو جبهه میجنگد اولی با دشمن سنتی خود یعنی آمریکا و دومی عربستان ، جنگ ایران و عربستان که به وضوح جنگی به بزرگی جنگ های جهانی ولی در ابعاد منطقه ای است میرود که وارد مرحله ای مهم شود که هرکس مقاومت بیشتری انجام دهد برنده است درست مانند یک دو ماراتن و حریف از انواع امکانات بهره مند است و دونده ایرانی با دهان روزه دارد همچنان میدود .
جمهوری اسلامی در حالی نیاز به دوپینگ دارد که عملا با یک پا میدود .ایران به جهت فرار نخبگان و تکنسینهای کمتر سیاسی و سرمایه های کمتر دلخوش با مشکلی جدی مواجه هست و حجم بزرگ دعوا نه به خاطر مسائل سیاسی که بر اساس آزاد نبودن زنان ایران و در کل آزادیهای اجتماعی است که 4 دهه است قفل شده و این صندوق اهنین و سنگین به پای نظام هم بسته شده و هر جا برود پای حاکمیت را هم با خود میبرد و حجم عظیم مهاجرت تخصص و سرمایه به خاطر مشکل پوشش زنان است و رودرو گذاشتن ایرانیت ایران با اسلامیت که اگر ایران نباشد از شیعه چیزی باقی نمیماند .از طرف دیگر بیرون راندن سرمایه گذاری ایرانیان به خارج از کشور عملا باعث شده که ایران بی سلاح اقتصادی مجبور به التماس از اروپا برای رفع مشکلات شود در حالیکه اروپا ییها بدنبل منافع خویشتن میباشند از این معامله همچنانکه هر عاقلی از همه امکانات بهره میجوید .
از طرف دیگر رشد توریزم و و حتی ورود و خروج سرمایه گذاران خارجی بدون آزاد سازی اجتما عی بسیار سخت زمانبر و پرهزینه است .
دو ماراتن سیاست وارد مرحله حساسی شده و حریف هیچ رحمی نخواهد کرد و دست پای ایران را قطع خواهد نمود بکش تا زنده بمانی جمهوری اسلامی فرصت دارد به جای فروپاشی بیهوده و جنگ داخلی و حوادثی چچن و از دست دادن هژمون منطقه ای درایت به خرج دهد و با از میان برداشتن مشکلات خود با مردم ایران که بیشتر اقتصادی و اجتماعی و در صد کمی سیاسیست برنده این مسابقه حیاتی شود و تاریخ هرگز به بازنده رحم نخواهد کرد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر